Een ontmoeting die mij raakte – over veiligheid en vertrouwen

Lieve lezer,

Soms gebeurt er in een training iets dat je bijblijft. Iets dat niet alleen raakt, maar ook iets in jezelf opent. Iets dat je herinnert aan waarom je dit werk doet.
Vandaag wil ik een ervaring met je delen — uiteraard geanonimiseerd en met toestemming — die mij nog steeds begeleidt.

Tijdens een meerdaagse training kwam een deelnemer binnen die stil was, bijna onzichtbaar. Ze stelde zich niet voor in de kring, hield haar ogen naar de grond, en leek bij elke aanraking van het woord “lichaam” wat verder weg te zakken. En toch… ze was er. Ze bleef. Ze ademde. En ergens, heel ergens, had ze iets in zichzelf dat ‘ja’ had gezegd tegen deze ruimte.

Op de tweede dag gebeurde het. In een oefening waarin we zacht, zonder woorden, voelden wat veiligheid in het lichaam kan betekenen, stroomden er tranen over haar wangen. Geen drama. Geen verhaal. Alleen trilling. Aanraking. Ontlading.
En toen zei ze zachtjes: “Ik dacht dat ik dit niet kon. Maar ik ben hier nog.”

Wat me zo raakte, was dat deze ervaring niet ‘spectaculair’ was in de buitenwereld — maar revolutionair in de binnenwereld.

“Veiligheid ontstaat niet door woorden, maar door aanwezigheid.”

Veiligheid ontstaat niet door woorden

Veiligheid ontstaat niet door perfecte uitleg of mooie methodes. Veiligheid ontstaat in de manier waarop we aanwezig zijn. Hoe we kijken. Hoe we luisteren. Of we oordelen. Of we ruimte laten.

Traumasensitiviteit gaat niet over het vermijden van moeilijkheden. Het gaat over het ontmoeten van wat er is — op een manier die geen geweld doet. Die nodigt, zonder te trekken. Die stevig is, zonder te duwen.

Wat ik leerde

Wat ik van haar leerde?
Dat overleven vaak stil is.
Dat mensen soms jarenlang wachten tot er iemand is die hen ziet zonder hen te willen veranderen.
Dat het lichaam een ongelooflijke intelligentie bezit — en dat we het mogen leren vertrouwen.

Dat soms één kleine ervaring van gezien worden, genoeg is om een leven een andere richting op te laten stromen.

“Wat als we niet hoeven te weten hoe we moeten helen — maar alleen hoeven te voelen dat we niet meer alleen zijn?”